Η σοβαρή μείωση της εκλογικής δύναμης της «Λαϊκής Ενότητας» (ΛΑΕ) στις ευρωεκλογές, ήταν ισχυρό ψυχολογικό «σοκ», για τα μέλη και φίλους, καθώς τα στελέχη της ΛΑΕ, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται, αν τελικά έχει έννοια η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές. Τα ερωτήματα ξεκινούν από την αμφιβολία, κατά πόσο δηλαδή στο κλίμα «πόλωσης» θα κυριαρχήσει, θα καταφέρουμε να ανακάμψουμε, όταν μάλιστα δεν κατέστη δυνατόν (όχι βέβαια εξ αιτίας της ΛΑΕ), να πετύχουμε εκλογικές συνεργασίες με «συγγενείς» δυνάμεις, ενώ το οικονομικό βάρος των εκλογών, δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες.
10 λόγοι «κατά», …..11 λόγοι «υπέρ» !!
Μιλώντας σχηματικά, θάλεγα ότι υπάρχουν …10 λόγοι «κατά», και …11 λόγοι «υπέρ» της καθόδου στις εκλογές.! Δηλαδή οι παράγοντες που επιβάλουν την κάθοδο, πλεονεκτούν «ποσοτικά και ποιοτικά» από εκείνους της μη καθόδου.! Παρ’ ότι θεωρώ κατ’ αρχάς, βάσιμες τις επιφυλάξεις της μη καθόδου, ωστόσο μια σειρά λόγοι (πολιτικοί, ιδεολογικοί, οργανωτικοί και μελλοντικής προοπτικής), επιβάλλουν την κάθοδο στις εκλογές.!
Ειδικότερα λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι βρισκόμαστε μόλις δύο βδομάδες πριν τις εκλογές, η μη κάθοδος θα οδηγήσει σε «λαφυραγώγηση» των ψηφοφόρων της ΛΑΕ από άλλους πολιτικούς χώρους (ως επί το πλείστον «συγγενικούς»), ενώ θα αμβλύνει τους δεσμούς μαζί τους και θα συρρικνώσει περεταίρω την πολιτικής επιρροή της ΛΑΕ. Μάλιστα σε ψυχολογικό επίπεδο, θα πληγεί το στοιχείο της αυτοπεποίθησης, για την αναγκαιότητα και βιωσιμότητα της μελλοντικής της προοπτικής. Από την άλλη δικαιώνονται έμμεσα άλλες δυνάμεις που εμφανίζονται ως αριστερές και προοδευτικές, παρά το έλλειμμα αξιοπιστίας τους, καθώς και δυνάμεις βαθιά «συστημικές» που προβάλλονται ως «εναλλακτικές».!
Η κάθοδος λοιπόν στις εκλογές, εκτός από την ψυχολογική υπέρβαση της ήττας μέσα από τη δράση και την ανασυγκρότηση «εν κινήσει» των δυνάμεων της, μπορεί να αξιοποιήσει τις υπάρχουσες «εν δυνάμει» πολιτικές εφεδρείες και να βελτιώσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ίσως μάλιστα και θεαματικά.! Μιλάμε για το γεγονός, ότι στις διπλές εκλογές (ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές), το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων ήταν «μπλεγμένο» κυρίως στα αυτοδιοικητικά σχήματα και αντικειμενικά δεν έδωσε, στο βαθμό που έπρεπε, το βάρος στις ευρωεκλογές. Τώρα «απελευθερώνεται» και με την ενεργοποίηση φίλων-ψηφοφόρων, μπορούμε να έχουμε ενίσχυση της πολιτικής επιρροής, αρκεί να μεταδώσουμε σήμα αυτοπεποίθησης και στράτευσης στην εκλογική μάχη.
Επίσης να αξιοποιήσουμε τα αντικειμενικά «πλεονεκτήματα» που έχουμε ως ΛΑΕ απέναντι σε «φίλιες» δυνάμεις (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «Πλεύση Ελευθερίας», κά), οι οποίες αρνήθηκαν τη συνεργασία, καθώς και απέναντι σε δυνάμεις που εμφανίζονται «προοδευτικές» (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜέΡΑ’25, κά) και οι οποίες, είτε στήριξαν μνημονιακές πολιτικές, είτε οι προτάσεις τους κινούνται στα όρια ανοχής των πολιτικών «Λιτότητας και Επιτροπείας» και εξ’ αντικειμένου είναι αναξιόπιστοι να κάνουν ουσιαστική αντιπολίτευση.!!
Αντίθετα η στήριξη και ενίσχυση της ΛΑΕ, αποτελεί την πλέον «χρήσιμη ψήφο», διότι δίνει διέξοδο σε «χειμαζόμενα στρώματα» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, άνεργους, επαγγελματίες, νέους και νέες, μικροεπιχειρηματίες, κά), στην υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Η καλλιέργεια από διάφορες πλευρές του «διλήμματος» (δεξιά-αντιδεξία), της «χαμένης ψήφου» και θεωρίας του «μικρότερου κακού» (καλύτερα Τσίπρας, από Μητσοτάκη), έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν με άλλα πρόσωπα και αποδείχτηκε δυσμενής για τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά πολύ ωφέλιμη για το σύστημα.! Όσο πιο ισχυρές είναι οι δυνάμεις αντίστασης απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τόσο δημιουργείται στέρεο έδαφος για ριζοσπαστικές ανατροπές και άνοιγμα του δρόμου σε ελπιδοφόρες προοπτικές.
Η «Λαϊκή Ενότητα», αποτελεί μια τέτοια δύναμη. Την τελευταία τετραετία, εκτός από το «ηθικό πλεονέκτημα» (άρνηση ψήφισης Γ’ Μνημονίου και παραίτηση από αξιώματα και κυβερνητικούς θώκους), έδωσε δείγματα αγωνιστικής συνέπειας και υπεράσπισης των ζωτικών συμφερόντων του ελληνικού λαού και της νέας γενιάς.
Τέλος η ιστορία των κοινωνικών αγώνων, δείχνει ότι όλες οι λαϊκές κατακτήσεις είναι προϊόν αντιστάσεων, πρωτοπόρων ιδεών και μαζικών κινημάτων. Η παθητικότητα και η αποδοχή τετελεσμένων αναπόφευκτα μας πάει πίσω …προς τη «βαρβαρότητα». Τα λόγια του μεγάλου Αντόνιο Γκράμσι, στη συγκυρία που διανύουμε, ίσως να δίνουν την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε αρχικά. «Από την απαισιοδοξία της ανάλυσης, στην αισιοδοξία της δράσης».!!
Ούτε βήμα πίσω.!! Μπορούμε καλύτερα.!!
(*) υποψήφιος βουλευτής «Λαϊκής Ενότητας» στη Δυτική Αθήνα (Β2-Δυτικός Τομέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου