Ένας αλλιώτικος Αρχοντοχωριάτης στο Θέατρο Βρετάνια…

Έτος 1670. Ο Μολιέρος συνθέτει ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του, για να διακωμωδήσει τα κακώς κείμενα της εποχής. Ο «Αρχοντοχωριάτης» γράφεται κατά παραγγελία του Λουδοβίκου ΙΔ’ και παρουσιάζεται στην βασιλική αυλή, με την συμμετοχή του ίδιου του Βασιλιά και των αυλικών του. Με τον τρόπο αυτό γεννάται μια κωμωδία – μπαλέτο, όπως θα την χαρακτηρίσει ο Μολιέρος, η οποία έμελλε να αναδείξει το Γαλλικό Θέατρο.


Η ιστορία του κυρίου Ιορδάνη είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους και τρομακτικά επίκαιρη ανά τους αιώνες. Ένας αφελής νεόπλουτος, χωριάτης στην καταγωγή, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γίνει αριστοκράτης. Παίρνει μαθήματα ξιφασκίας, τραγουδιού, χορού και φιλοσοφίας, προσλαμβάνει στυλίστρια, συναναστρέφεται μόνο με άτομα σε ισχύουσες θέσεις. Η μανία του να αλλάξει ταυτότητα, να ανελιχθεί κοινωνικά και να πετάξει από πάνω του κάθε «στίγμα» της καταγωγής του τον μετατρέπει σε περίγελο, κλασικό θύμα της εκμετάλλευσης τυχοδιωκτών και λοιπών καιροσκόπων. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο ίδιος επιμένει να κάνει την κόρη του, Λουσίλ, μαρκησία, απαγορεύοντας της να παντρευτεί τον  άντρα που αγαπά.

Το εγχείρημα να αναβιώσει ο Αρχοντοχωριάτης ανέλαβε φέτος το Θέατρο Βρετάνια, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. Στους κεντρικούς ρόλους της παράστασης βρίσκεται ο Γιάννης Μπέζος (Ιορδάνης), η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους (Κυρία Ιορδάνη), ο Τάσος Γιαννόπουλος (Δοράντης) και ο Κώστας Φλωκατούλας (Κοβιέλος), δίπλα σε ένα επιτελείο νεαρών ηθοποιών.

Η σπουδαιότητα του έργου, σε συνδυασμό με την προσπάθεια εκμοντερνισμού του για να χωρέσει στα παπούτσια του σήμερα, είναι ίσως ο λόγος που σε ιντριγκάρει να παρακολουθήσεις την παράσταση. Και, αν θέλετε την γνώμη μου, τα κλασικά έργα έχουν πολλές φορές ανάγκη την διασκευαστική ματιά, η οποία θα επιβεβαιώνει την διαχρονικότητα τους ανά τους αιώνες. Παρά ταύτα και για να επιστρέψω στην πρεμιέρα του Αρχοντοχωριάτη, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης ένιωσα πως η διασκευή του έργου αποτύγχανε να το «εκσυγχρονίσει». Εμπριμέ παντελόνια, υστερικοί καθηγητές, μια τρελή στυλίστρια και ένας ολόκληρος θίασος να τραγουδά και να ελίσσεται στους ρυθμούς του YMCA είναι μερικά από τα στοιχεία της παράστασης που ξεφεύγουν άτσαλα από το πρωτότυπο.

Οι απαιτήσεις του κοινού από την τέχνη και τους ανθρώπους της είναι τεράστιες. Ιδίως σε εποχές όπως αυτή. Δεν είναι πάντοτε εφικτός, ούτε και πάντοτε αναγκαίος ο εκμοντερνισμός. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα έργο με στοιχεία γνώριμα στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει, όπως η απληστία, η ματαιοδοξία, η μεγαλομανία, το ψέμα και ο ναρκισσισμός . Δεν χρειάζονται φαντεζί σκηνικά και υπερβολές για να εξηγήσεις στο κοινό πως, στη ζωή του που κατήντησε φενάκη, η αλήθεια βρίσκεται στην ψυχή, όχι στην τσέπη.

Τους ρόλους ερμηνεύουν:
Γιάννης Μπέζος   – κύριος Ιορδάνης
Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους    – κυρία Ιορδάνη
Τάσος Γιαννόπουλος   – Δοράντης
Κώστας Φλωκατούλας  – Κοβιέλος
Δημήτρης Κανέλλος   – Δάσκαλος Φιλοσοφίας
Αλμπέρτο Φάις  – Κλεάνθης
Δημήτρης Λιόλιος – Δάσκαλος μουσικής
Αμαλία Νίνου  – Λουσίλ
Θανάσης Ισιδώρου  – Δάσκαλος χορού
Ντένια Στασινοπούλου  – Δοριμένη
Ελένη Τσιμπρικίδου   – Νικολέτα
Φιλιώ Φωτιάδη  – Στυλίστρια
musiccorner.gr