Παρέμβαση της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου στην εκδήλωση μνήμης για τον Δ. Φωλόπουλο

• Ο Μήτσος Φωλόπουλος ήταν ο ασυμβίβαστος αγωνιστής για το δίκιο του λαού

Ο επικεφαλής της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου έκανε την ακόλουθη σύντομη παρέμβαση στην εκδήλωση μνήμης την Δευτέρα 14/9/15 στο Άλσος Περιστερίου :

 - Εμείς δεν ήρθαμε απόψε εδώ για να "τιμήσουμε" τον Μήτσο Φωλόπουλο. Ήρθαμε για να μας
τιμήσει η δικιά του μνήμη, η μνήμη του ασυμβίβαστου αγωνιστή για το δίκιο του λαού. Των από κάτω, αυτών που δεν έχουν φωνή και δικαιώματα μέσα στην δικτατορία των εκμεταλλευτών. Μια δικτατορία που φοράει τον απατηλό μανδύα της δημοκρατίας αλλά πάντα αδίστακτα προσπαθεί να καταστείλει αμείλικτα κάθε αντίσταση και διεκδίκηση υπέρ των δικαιωμάτων της λαϊκής πλειοψηφίας. Για να προστατεύει την ασυδοσία των εκμεταλλευτών, των εργολάβων και οικοπεδοφάγων των ζωών μας. Τότε με εκτελέσεις, με φυλακίσεις, με βασανιστήρια και με εξορίες. Σήμερα και με χυδαία καταστολή, αλλά και με εξαγορά. Με χαρτζιλίκια σε χρήμα και σε δόξα, ώστε οι λαϊκοί ηγέτες να μετατρέπονται σε ακίνδυνα κατοικίδια, οικόσιτα των εκμεταλλευτών.
Ο λαϊκός ηγέτης όμως, ο αληθινός όχι ο κάλπικος, είναι αυτός που δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό του. Που θυσιάζει την ίδια του την ύπαρξη για την αλήθεια και για το δίκιο του φτωχού λαού. Για ανθρώπινη ζωή στις γειτονιές, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ειρήνη, για δημοκρατία. Που δεν λυγίζει ούτε μπροστά στην τρομοκρατία των ισχυρών ούτε μπροστά στην εξαγορά και στον εκμαυλισμό των ποικιλόχρωμων σειρήνων του συστήματος. Που αψηφά δικτάτορες είτε με στολές ή με κοστούμια. Που δεν λυγίζει και δεν παραιτείται ούτε στα πραγματικά δύσκολα, όταν συσπειρώνονται εναντίον του μαζί με τους κυρίαρχους τα αστικά κοινοβουλευτικά τόξα και οι κομματικές γραφειοκρατίες, ακόμα και του δικού του κόμματος.
Ο αληθινός λαϊκός ηγέτης δεν διστάζει να πιεί χολή και ξύδι προκειμένου να μην παραιτηθεί από τον αγώνα.

Πριν τρεις μέρες ήταν η επέτειος της θυσίας ενός άλλου τέτοιου ηγέτη, σε μια άλλη άκρη της γης, του Σαλβαντόρ Αλιέντε, που επίσης αψήφησε την τρομοκρατία, τον εκβιασμό και την απομόνωση προκειμένου να μην παραιτηθεί από το δίκιο του λαού του, όταν πάνω σ εκείνον τον λαό χίμηξε η ξένη και η ντόπια ακρίδα. Που έβαλε κι αυτός την αξιοπρέπεια του λαού του πάνω από τον εαυτό του, πάνω από την ίδια του την ζωή.

Γιατί όλοι είμαστε θνητοί. Πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια βιολογικής ζωής περισσότερα ή λιγότερα για τον καθένα μας είναι μια ασήμαντη σταγόνα στον ωκεανό του χρόνου. Αθανασία είναι μόνο η ιστορική μνήμη των λαών. Των από κάτω, των καταφρονεμένων. Αυτών που χωρίς εκείνους κανένα γρανάζι δεν γυρνά. Και είναι επιλογή του καθενός το αν θα μείνει μια καταγέλαστη υποσημείωση στην επίσημη ηχηρή ιλουστρασιόν αφήγηση των αφεντάδων, ή αν θα μπει στα μαγικά παραμύθια που σιγοψιθυρίζονται το σούρουπο στις φτωχογειτονιές του κόσμου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΛΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΘΑΝΑΤΟΣ