Τρίτη 29 Απριλίου: Προβολή του συναρπαστικού ντοκιμαντέρ "ΧΑΪΔΑΡΙ αυτοί που νίκησαν το θάνατο" | Πρωτομαγιά 1944

[Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ λίγες ημέρες πριν προβληθεί από την Πρωτομαγιά του 1998 από την ΕΤ  - 1 [ΕΔΩ]

Το ντοκιμαντέρ είχε προβληθεί στο Χαϊδάρι την Πρωτομαγιά του 2010 από τον ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. ]

--------------

Σ' αυτούς που νίκησαν το θάνατο

Σ' αυτούς που νίκησαν το θάνατο, στους Διακόσιους της Καισαριανής αναφέρεται το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου "Χαϊδάρι: αυτοί που νίκησαν το θάνατο".Στους διακόσιους κομμουνιστές - "μάρτυρες", που την Πρωτομαγιά του 1944 πότισαν με το αίμα τους τη γη της Καισαριανής, δίνοντας τη ζωή τους για τη λευτεριά. Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, όμως η μνήμη οφείλει να παραμένει "ζωντανή", για να θυμάται αυτούς που επέλεξαν την αυτοθυσία, που αγωνίστηκαν, αντιστάθηκαν στο φασισμό, πολέμησαν τους ναζί κατακτητές, κλείστηκαν στις φυλακές, βασανίστηκαν και δε φοβήθηκαν ούτε το θάνατο. Σε αυτούς τους 200 αγωνιστές, που θυσιάστηκαν για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, είναι αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου, που θα μεταδοθεί από την ΕΤ-1 ανήμερα την Πρωτομαγιά στις 18.00.Ενα ντοκιμαντέρ, που, εκτός από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες, περιλαμβάνει υλικό αρχείου και έργα δημιουργών που εμπνεύστηκαν από την εκτέλεση των "διακοσίων". Καταγράφει, επίσης, τη στιγμή της "συγνώμης", από τον πρώην Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, τον Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ.

Ολα ξεκίνησαν ένα εικοσιτετράωρο πριν από την Πρωτομαγιά του '44. Στις εφημερίδες της Κυριακής 30 Απρίλη, οι χιτλερικοί με πρωτοσέλιδα έκαναν γνωστό ότι: "Την 27-4-44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του. Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίσθησαν. Ως αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1) ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1-5-44, 2) ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς τη Σπάρτη έξωθεν των χωρίων. Υπό την εντύπωση του κακουργήματος τούτου, εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 κομμουνιστάς".

Ολα άρχισαν να γίνονται πράξη στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όταν οι Γερμανοί σήμαναν το προσκλητήριο θανάτου. Στο ντοκιμαντέρ, μέσα από μαρτυρίες συγκρατούμενων, αλλά και από γράμματα εκτελεσμένων ηρώων, καταγράφονται οι συγκλονιστικές εκείνες στιγμές, αλλά και το θάρρος των αγωνιστών, που έφευγαν για πάντα, αφήνοντας πίσω τους αγαπημένους τους. Πάνω από όλα, όμως, γι' αυτούς ήταν ο όρκος του ΕΛΑΣίτη: "Ορκίζομαι ότι θα αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας". Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος, έγραφε στο στερνό του σημείωμα ο Νίκος Μαριακάκης. Και ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, στο τελευταία του "αντίο" στους αγαπημένους του, έλεγε ότι ο θάνατός του δε θα πρέπει να τους λυπήσει, αλλά να τους ατσαλώσει πιο πολύ, γιατί ο άνθρωπος, όταν δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν "πεθαίνει ποτέ".

Ανάμεσα στους "διακόσιους" και ο Ναπολέων Σουκατζίδης, παρά το ότι του είχαν προτείνει να αφαιρεθεί από τον κατάλογο, εάν πρότεινε στη θέση του να πάει κάποιος άλλος. Εκείνος δε δέχθηκε. Η Χαρά Λιουδάκη, αρραβωνιαστικιά του Σουκατζίδη, θα πει, πολλές φορές μπορούσε ο Ναπολέων να δραπετεύσει, εκείνος όμως πάντα έλεγε "ή όλοι ή κανείς". Στον Σουκατζίδη θα αναφερθεί και ο συγγραφέας Ζήσης Σκάρος, αναφερόμενος στη στιγμή που αναγγελλόταν από τους Γερμανούς τ' όνομά του: "Ο Ναπολέων πέταξε από επάνω την τραγιάσκα του, φώναξε "ζήτω η λευτεριά παιδιά", και έτρεξε". Ο Ζήσης Σκάρος, περιγράφοντας το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, θα πει πως ήταν ένα είδος αποθήκης ανθρώπων, από όπου οι ναζίδες έπαιρναν κάθε τόσο για εκτέλεση. Ο αξέχαστος βετεράνος του ΚΚΕ Κώστας Λουλές ήταν ένας από τους πρώτους που μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο. Οταν πήραν τους "διακόσιους", ήταν στις φυλακές Σωτηρίας, αλλά θα πει ότι από εκεί "ακούσαμε τους πυροβολισμούς, ακούσαμε την εκτέλεση, όλες τις εκτελέσεις τις ακούγαμε". Σ' αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και σε χιλιάδες άλλους που έχουν εκτελεστεί, πρέπει - τόνιζε ο Κώστας Λουλές - να στέκει κανείς προσοχή. Τις μνήμες ξετυλίγουν και άλλοι συγκρατούμενοι των "διακοσίων", όπως ο Θανάσης Μερεμέτης, ο Στέλιος Μαυρομάτης, ο Μανώλης Μαντόπουλος και ο Αντώνης Φλουντζής. Μνήμες και μαρτυρίες σκληρές και οδυνηρές, γι' αυτούς που χάσανε τους δικούς τους. Οπως αυτή, της γυναίκας του Κ. Τσίρκα, που όταν έγινε η εκτέλεση ήταν στη Θεσσαλονίκη. Πήρε το παιδί της και ήρθε στην Αθήνα, ψάχνοντας να μάθει εάν ο άνδρας της ήταν ανάμεσα στους εκτελεσμένους. Το έμαθε αργότερα, όταν βρήκε το σακάκι του. "Αυτό το σακάκι φορούσε και με αυτό το σακάκι τον πήγαν για εκτέλεση".

Ο κατάλογος είναι μακρύς: Αγραφιώτης Αγησίλαος, Αϊβατζίδης Γεώργιος, Αλατζάς Νικόλαος, Αλεξανδράτος Ανδρέας, Αλεξόπουλος Δημήτριος, Αλεξόπουλος Ιωάννης, Αλμπάνης Γεώργιος, Αμπελογιάννης Σπύρος...