Γράφει η Ρούλα Τικοπούλου
Το προεκλογικό κλίμα των δημοτικών εκλογών σιγά- σιγά
αρχίζει να διαμορφώνεται στις δυτική όχθη του ποταμού και οι δημοτικοί άρχοντες παίρνουν θέση διεκδίκησης διοικητικών θώκων
και αξιωμάτων, σε μια Ελλάδα που σπαράζεται από την περιβόητη κρίση σε όλα τα
επίπεδα (οικονομική, αξιών, ήθους, ηθική, ανθρωπιστική) κλπ.
Το Περιστέρι, ο μεγαλύτερος δήμος της Δυτικής
Αθήνας αρχίζει και ζει τον δικό του ρυθμό προεκλογικής αναμέτρησης, με
παλιούς και νέους υποψήφιους, με «ιερές» συμμαχίες των πάλαι ποτέ αντιπάλων, με
υποψηφιότητες έκπληξη σε νέες κινήσεις μικρών κομμάτων, με νέα και έμπειρα πρόσωπα, παλιές καραβάνες της πολιτικής και
των δημοτικών πεπραγμένων.
Μια από τα ίδια δηλαδή, ένας αναβρασμός σχημάτων χωρίς
ουσιαστικές προγραμματικές δεσμεύσεις, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο,
με συγκολητικό ιστό μια προσωποποιημένη σχέση με την πόλη και την ευρύτερη
περιοχή. Με τα στάνταρ κομματικά τσιτάτα των μικρών παρατάξεων, και με τις
ανεξάρτητες δήθεν πολιτικές των μεγάλων παρατάξεων, που συμμαχούν με όποιον
προσφέρεται (σε καμία περίπτωση αφιλοκερδώς) για μια ακόμη διεκδίκηση
εξουσιαστικών φιλοδοξιών.
Το ερώτημα που μπαίνει σήμερα ωστόσο δεν είναι οι κάθε αυτού
εκλογές, αλλά υπό ποιο πρίσμα και κάτω από ποιο καθεστώς θα διεξαχθούν, τόσο οι Δημοτικές όσο και οι Περιφερειακές
εκλογές, όταν αποδεδειγμένα πια, το μνημόνιο καθορίζει τον τρόπο ζωής
εκατομμυρίων Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.
Το ζήτημα είναι τι κριτήρια θα θέσουν οι δημότες, τι
προτεραιότητες θα βάλλουν και με ποιο σκεπτικό θα ψηφίσουν πρόσωπα, ικανά να
αντιταχθούν στις πρακτικές των μνημονίων και όλων αυτών που τα εφαρμόζουν.
Βεβαίως πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, είμαι αλήθεια ελεύθερος να
επιλέξω η με κάνουν να νομίζω ότι είμαι; Μήπως είμαι εγώ και η χώρα μου το
πιόνι της παγκόσμιας σκακιέρας, όπου η καπιταλιστική βαρβαρότητα κάνει τους
φτωχούς φτωχότερους σε όποια χώρα και εάν βρίσκονται;
Σίγουρα κάτι τέτοιο συμβαίνει, όταν σήμερα οι τοπικοί
άρχοντες αδυνατούν να λύσουν βασικά και θεμελιώδη ζητήματα και επικαλούνται
οικονομική αδυναμία, τότε προς τι ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης; Παράδειγμα
εδώ στην πόλη του Περιστερίου, μπαίνουν ζητήματα από την εκπαιδευτική κοινότητα
για αντισεισμική θωράκιση των σχολείων στον δήμαρχο και στον αντιδήμαρχο
παιδείας, αυτοί στέλνουν εκθέσεις στον αρμόδιο των σχολικών κτιρίων και απάντηση
δεν δίνεται. Η και να δοθεί θα είναι ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Λεφτά δεν υπάρχουν
για τίποτα, ούτε για παιδεία, ούτε για υγεία, ούτε για άνοιγμα αγορών εργασίας,
ούτε για αθλητισμό, ούτε για περιβάλλον, ούτε για καθαριότητα, και πάει
λέγοντας…
Τελικά η
Τοπική αυτοδιοίκηση ως τι θα λειτουργεί; Σίγουρα είναι ο πυλώνας της
δημοκρατίας, αλλά ποιας δημοκρατίας.. λέμε τώρα;
- Όταν παντού οι πόρτες είναι ερμητικά κλειστές;
- Όταν χρόνο με τον χρόνο οι κρατικές χρηματοδοτήσεις λιγοστεύουν και τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για να ζεσταθούν τα παιδιά στα σχολεία;
- Είναι δημοκρατικό να πεινάνε οι μικροί μαθητές;
- Να μην κάνουν εμβόλια;
- Να λυποθυμάνε και να κρυώνουν;
- Είναι δημοκρατικό τα Ευρωπαϊκά προγράμματα να κόβουν κονδύλια για καλωπισμούς παιδικών χαρών και να μην μπορούν οι δήμοι να τα χρησιμοποιήσουν ανάλογα με τις ανάγκες τους;
Και άντε γίνονται οι εκλογές και ο κάθε δήμαρχος δίνει τις υποσχέσεις του και
βγαίνει, τι μέλλει γενέσθαι από κει και πέρα;
Ένας κύκλος εκλογικών αναμετρήσεων,
πάντα σε δημοκρατικά πλαίσια για να μην ξεχνιόμαστε, και το αποτέλεσμα να είναι
το ίδιο και χειρότερο σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.
Με χίλια μύρια προβλήματα, με
κοινωνικά παντοπωλεία, με κοινωνικά ιατρεία, με φιλανθρωπείες ιδιωτών, με
εθελοντισμούς που θα κουραστούν και αυτοί κάποτε, με προβληματικά σχολεία, χαλασμένους
δρόμους, με ανεργία, με φτώχεια.
Τι λύση θα δοθεί σε όλα αυτά;
Απολύτως τίποτα, διότι ο κάθε
δήμαρχος θα επικαλεστεί το καταραμένο μνημόνιο.
Τι απομένει;
Πολιτική ώριμη σκέψη, αλλαγή νοοτροπίας,
αγωνιστική διάθεση, διεκδίκηση του αυτονόητου, ανατροπή, και προπάντων
ΞΕΒΟΛΕΜΑ… καιρός είναι!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου