Διπλά εγκαίνια στην Ελληνοαμερικανική Ένωση Ab-stractions & Φωτογραφικά Ζεύγη

 Ελένη Οικονόμου - Τάνια Παπαδάτου   
   
Διπλά εγκαίνια στην Ελληνοαμερικανική Ένωση
Ab-stractions & Φωτογραφικά Ζεύγη


Η Ελληνοαμερικανική Ένωση «ανοίγει» το εκθεσιακό πρόγραμμα του 2014 με διπλά εγκαίνια την Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου 2014, στις 19:30. Ab-stractions & Φωτογραφικά Ζεύγη: 2 εκθέσεις, αφιερωμένες σε νέους δημιουργούς, μαθητές γνωστών δασκάλων, οι οποίοι μας τους συστήνουν.

Πιο αναλυτικά:

Ab-stractions στην Γκαλερί Χατζηκυριάκος-Γκίκας


Η τέχνη του εσωτερικού έργου που δε διαχωρίζεται από τον καλλιτέχνη, όπως το εξωτερικό έργο, η τέχνη του έργου εκείνου που ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να "κάνει" παρά μόνο να "είναι", ξεπηδάει από τα βάθη που δεν τα έχει δει το φως της ημέρας."
                                             
                            ΖΕΝ και η τέχνη της τοξοβολίας, Ούγκεν Χέρριγκελ


Η γλώσσα της αφαίρεσης παρουσιάζεται μέσα από το έργο τριών νέων εικαστικών: Ο Γιώργος Κόντης, η Ελένη Οικονόμου και η Άρτεμις Παπαδήμα, είναι απόφοιτοι του Ζ΄ Εργαστηρίου της Ανωτάτης Σχολής Καλών τεχνών και
μαθητές του Γιάννη Ψυχοπαίδη, σε πρόταση του οποίου στηρίχθηκε η ιδέα της έκθεσης. Ο μινιμαλισμός, τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, οι καθαρές φόρμες και το έντονο χρώμα είναι στοιχεία που  συνυπάρχουν σε έναν γόνιμο και οργανικό διάλογο. Μέσα από τις παράλληλες περιπέτειες της ζωγραφικής και της γλυπτικής τους οι τρεις καλλιτέχνες διερευνούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο το ζήτημα της Αφαίρεσης σήμερα.
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Φωτογραφικά Ζεύγη στην Γκαλερί Κέννεντυ

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση και ο «Φωτογραφικός Κύκλος» συνεχίζουν τη συνεργασία τους με την τέταρτη έκθεση από τη σειρά που τιτλοφορείται «Φωτογραφικά ζεύγη». Στην σειρά εκθέσεων Φωτογραφικά Ζεύγη παρουσιάζεται η δουλειά δυο φωτογράφων και μελών τού «Φωτογραφικού Κύκλου», των οποίων οι δρόμοι της ζωής ή της φωτογραφίας συναντώνται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι συγγενείς ή μπορεί να είναι αχώριστοι φίλοι. Μπορεί το θέμα της φωτογραφίας τους να είναι κοινό ή μπορεί και η καλλιτεχνική τους προσέγγιση να είναι όμοια. Μπορεί όμως να συνδέονται και μέσα από την ουσιαστική διαφορά μιας φαινομενικά όμοιας δουλειάς. Η τέταρτη αυτή έκθεση παρουσιάζει φωτογραφίες της Νίκης Γουζούαση και της Τάνιας Παπαδάτου.

H Νίκη Γουζούαση και η Τάνια Παπαδάτου συνδέονται με προσωπική φιλία, πέρα από τη συμμετοχή τους ως μελών στο σωματείο και όχι απλώς εκθέτουν μαζί, αλλά και συχνά ταξιδεύουν και φωτογραφίζουν παρέα. Η παράθεση (και αντιπαράθεση) της δουλειάς τους, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Η Νίκη Γουζούαση πλάθει, σχεδόν κυριολεκτικά, έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι, τα σπίτια, οι σκιές, τα αντικείμενα συνθέτουν ένα κυβιστικό αυθύπαρκτο έργο, ενώ η Τάνια Παπαδάτου χρησιμοποιεί τη φωτογραφική φόρμα για να εντοπίσει και να εστιάσει το ενδιαφέρον της πάνω στους ανθρώπους που εντάσσει στις εικόνες της. Έτσι η καθεμιά τους δίνει μια πολύ προσωπική εκδοχή του ίδιου κόσμου που αντικρίζει και μεταμορφώνει ο φακός τους.

Επιμέλεια: Πλάτων Ριβέλλης



Εγκαίνια εκθέσεων
   
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014, 19:30
Γκαλερί Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, Κολωνάκι

Διάρκεια εκθέσεων   
17 Ιανουαρίου–5 Φεβρουαρίου 2014


Ώρες λειτουργίας   
Δευτέρα–Παρασκευή: 12:00–21:00, Σάββατο: 10:30–14:30, Κυριακή κλειστά


Είσοδος   
Είσοδος ελεύθερη


Πληροφορίες
   
Ήρα Παπαδοπούλου (210 3680052), www.hau.gr/culture
Ab-stractions

Μέσω της μινιμαλιστικής γραφής και της λιτής αισθητικής του ελάχιστου, όπου πρωτεύουσα παραμένει η τόλμη της χειρονομίας, ο Γιώργος Κόντης ορίζει εύγλωττα και ευκίνητα ζωγραφικά και έμβια πεδία όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, ανατρέποντας και μεταπλάθοντας την αρχική πρωτογενή φόρμα, προτείνοντας ένα ρευστό και ζωοποιό γίγνεσθαι.

Στο αρχετυπικό γλυπτικό έργο της Ελένης Οικονόμου, ο κύβος ως μονάδα πολλαπλασιάζεται, προστίθεται, αφαιρείται, διαιρείται, δημιουργώντας επιδαπέδιες γλυπτικές συνθέσεις στο χώρο, ενώ επιδιώκονται αξίες όπως η αισθητική της λιτότητας, της καθαρότητας των γραμμών και των σχημάτων, της τάξης του μέτρου της ισχυρής εντύπωσης αλλά πάνω από όλα της κρυφής γεωμετρίας. Η γλυπτική πυκνή σύνθεση των αρχετυπικών επαναλαμβανόμενων μοτίβων, δημιουργεί την ισχυρή εντύπωση της τάξης και της αρμονίας. Τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία υποδουλώνουν τις συμμετοχές της σοφίας, της αρμονίας, της ισορροπίας και της δικαιοσύνης του σχηματισμού του κόσμου σε συμπαντικό και ατομικό επίπεδο που συνεχώς συνυπάρχουν και μεταλλάσσονται.

Τέλος, απαντώντας στην ερώτηση για το «τι την κάνει να ζωγραφίζει», η Άρτεμις Παπαδήμα παραπέμπει τον θεατή στην εσωτερική ψυχική αναγκαιότητα της ομορφιάς, μνημονεύοντας τον Kandinsky. H καθαρή και συγκεκριμένη φόρμα με το διαυγές και γενναίο χρώμα που χαρακτηρίζουν τα έργα της, οι έννοιες της υφής και της διαφάνειας που συχνά αποζητούν το άυλο λειτουργώντας ως μνήμη του Rothko, το φως και το σκοτάδι με όλες τις έννοιες και τις δυνατές αναγνώσεις τους, η δόνηση, ο παλμός και ο ρυθμός που προκύπτουν από την συνομιλία των χρωμάτων, η εναλλαγή του μέσα και του έξω, του άδειου και του γεμάτου, συνομιλούν με τις έννοιες της απώλειας και του εν δυνάμει.

Στη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες για το κοινό.


Φωτογραφικά Ζεύγη

Νίκη Γουζούαση: Η φωτογραφία είναι ένα φίλτρο που τοποθετεί ο καλλιτέχνης ανάμεσα στον εαυτό του και στον κόσμο και παράλληλα ανάμεσα στον εαυτό του και στη φωτογραφία. Το φίλτρο όμως αυτό δεν είναι παρά ο ίδιος ο καλλιτέχνης και το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η εικόνα της δικής του σχέσης τόσο με το περιβάλλον του όσο και με το μέσον που χρησιμοποιεί για να το προσεγγίσει. Επειδή όμως η διεργασία αυτού του φιλτραρίσματος είναι διαρκής, εναλλασσόμενη, απρόβλεπτη και συχνά αντιφατική, δεν είναι σύνηθες να προκύπτει μια εικόνα απόλυτη και σαφής. Η φωτογραφική δουλειά όμως της Νίκης Γουζούαση εκπλήσσει με την σφριγηλή παρουσία της και το ξεκάθαρο αποτέλεσμα που προσφέρει. Και οτιδήποτε τόσο πειστικό και δυναμικό στην τέχνη προκαλεί τον σεβασμό, αν όχι τον θαυμασμό. Η  δυναμική υπογράμμιση της φόρμας στη φωτογραφία είναι γνωστό ότι συνιστά μια ολισθηρή επιλογή.  Αλλά και η παρουσία ανθρώπων που κινούνται μέσα στο πλαίσιο αυτής της φόρμας παραπέμπει σε ανιαρά και τετριμμένα στερεότυπα. Εντούτοις, ο φωτογραφημένος κόσμος της Νίκης Γουζούαση παρουσιάζει μια εντυπωσιακή  συνεκτικότητα, στο πλαίσιο της οποίας οι φόρμες αγκαλιάζουν κτίρια, ανθρώπους και σκιές σε μια χορογραφία που υπερβαίνει τα εικονιζόμενα. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η συνεκτικότητα αυτή δεν κλονίζεται από τις πρώτες απόπειρες της φωτογράφου στην περιοχή του χρώματος, το οποίο δεν φαίνεται να την ξεστρατίζει από τις γοητευτικές εμμονές της. Τελικά η επιτυχία του αποτελέσματος συνίσταται στο γεγονός ότι το προσωπικό φίλτρο που χρησιμοποιεί η φωτογράφος αποδίδει ταυτόχρονα, αδιαίρετα και χωρίς δυνατότητα διάκρισης το όραμά της για τη φωτογραφία και το βλέμμα της πάνω στον κόσμο.

Τάνια Παπαδάτου: Για την Τάνια Παπαδάτου ο περιβάλλων χώρος, ο κόσμος όλος, φαίνεται πως δεν είναι παρά οι άνθρωποι. Ο φακός της μοιάζει να κτίζει έμπειρα τις εικόνες της, αλλά στην πραγματικότητα απλώς πιστοποιεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον της για τα πρόσωπα που ανιχνεύει γύρω της. Ο αναμφισβήτητος έλεγχος που έχει πάνω στη φωτογραφική φόρμα δεν την απομακρύνει ούτε στιγμή από τη συλλεκτική εμμονή της ανθρώπινης παρουσίας. Ο προβολέας του ενδιαφέροντος είναι πάντοτε εστιασμένος στα πρόσωπα, χωρίς παρεκτροπές συναισθημάτων ή  άσκοπη επίδειξη ικανοτήτων. Η συλλογή αυτών των προσώπων θα μπορούσε να υποκύπτει -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως- είτε σε μια εκφραστική τους ιδιαιτερότητα, που θα εξανάγκαζε τη φωτογράφο να πάρει και μια προσωπική στάση απέναντί τους, είτε σε μια ψυχρή σχεδόν επιστημονική εμμονή. Η Τάνια Παπαδάτου αποφεύγει και τις δύο παγίδες. Τα πρόσωπα που συλλέγει είναι ταυτόχρονα άτομα και σύνολο. Απολύτως εξατομικευμένες περιπτώσεις, αλλά και δείγματα ανθρώπων. Το ανθρωποκυνηγητό της γίνεται μάλιστα απολύτως αποκαλυπτικό, όταν αποφασίζει να απομακρυνθεί από τις εικόνες των προσώπων και στρέφει τον φακό της σε καθημερινά αντικείμενα, σε σπίτια και σε ασήμαντες σκηνές καθημερινότητας. Η ανθρώπινη παρουσία τότε υπογραμμίζεται από την απουσία της. Οι άνθρωποι υπονοούνται και φαίνεται ότι μόλις αποχώρησαν από την εικόνα ή ότι επίκειται η εμφάνισή τους. Η Τάνια Παπαδάτου χρησιμοποιεί πολύ αποτελεσματικά το όπλο του αποκλεισμού στοιχείων για να ορίσει και να ενδυναμώσει το κάδρο της. 




 
 Eleni Oikonomou - Tania Papadatou   
   
Double Opening at the Hellenic American Union
Ab-stractions & Photographic Pairs


Hellenic American Union inaugurates its 2014 schedule of exhibits with a double opening on Friday, January 17, 2014, at 19:30. Ab-stractions & Photographic Pairs are 2 exhibitions dedicated to young creators, students of renowned teachers that are introduced to the public by their teachers.
More specifically:

Ab-stractions at Hatzikyriakos-Gikas Gallery


The art of the inner work, which unlike the outer does not forsake the artist, which he does not “do" and can only "be," springs from depths of which the day knows nothing.
                                             
                            ZEN in the Art of Archery, Eugen Herrigel


The language of abstraction is presented through the work of three young visual artists: Giorgos Kontis, Eleni Oikonomou and Artemis Papadima are all graduates of the Z’ Painting Laboratory of the Athens School of Fine Arts and students of Giannis Psychopaidis, whose suggestion served as the grounding concept for this exhibition. Minimalism, repeated archetypal motifs, clean forms and intense color are some of the elements that coexist in a fertile organic dialogue. Through the parallel adventures of their painting and sculpture, each of the three artists explores the issue of modern-day Abstraction in his or her own way.
Curator: Iris Kritikou

Photographic Pairs at Kennedy Gallery

In the frame of their ongoing collabotarion, Hellenic American Union and the “Photography Circle” present to the public the fourth exhibition of the series “Photographic Pairs.” Each exhibition of the series features the work of two photographers-members of the “Photography Circle” who artistic or life paths somehow cross. They may be related to each other or they may be inseparable friends. They may have chosen the same photographic subject or they may share the same, or have a similar, artistic approach. But the connecting element between them may also lie in the essential difference between two seemingly similar works. This fourth exhibition of the series features photographs by Niki Gouzouasi and Tania Papadatou.

Niki Gouzouasi and Tania Papadatou are close personal friends regardless of their membership in the Circle. They not only exhibit their works together, but they also often travel together and shoot together. The exposition (and juxtaposition) of their work is extremely interesting. Niki Gouzouasi almost literally molds out a world where people, houses, shadows, and objects together compose a cubist self-existent piece of work, while Tania Papadatou uses the photographic format to locate and focus her attention on the people that are included in her shots. Thus, each of them offers an extremely personal version of the same world seen through and transformed by their lens.

Curator: Platon Rivellis


Exhibitions’ Opening
   
Friday, January 17, 2014, at 19:30
Hellenic American Union Gallery, 22 Massalias Street, Kolonaki

Duration of Exhibitions
   

January 17 – February 5, 2014


Opening Hours   
Monday-Friday: 12:00-21:00, Saturday: 10:30-14:30, closed on Sunday


Admission
   
Admission is free


For information
   
Ira Papadopoulou (210 3680052), www.hau.gr/culture
Ab-stractions

Through a minimalist script and the austere aesthetics of the absolute minimum, where the boldness of the gesture remains paramount, Giorgos Kontis defines fluent and flexible painting and animate fields where anything and everything can happen, overthrowing and trans-molding the initial, original form, introducing a volatile and life-giving process.

In Eleni Oikonomou’s archetypal sculptures, the cube as a unit is multiplied, added, subtracted, and divided, thus generating floor-based sculptural composites in space, while pursuing values such as the aesthetics of austerity, the clarity of lines and shapes, the order of measure, the intense impression and, above all, the hidden geometry. The dense sculptural composition of repeated archetypal motifs produces a strong sense of order and harmony. The elements that are being repeated denote the contribution of wisdom, harmony, balance and justice in the creation of the world, both on the universal and the personal level, which constantly coexist and transmute.

In response to a question about what it is that prompts her to paint, Artemis Papadima refers the spectator to the inner necessity of the soul for beauty, as Kandinsky would put it. The clean and specific form with the translucent, bold color that characterizes her works, the concepts of texture and transparency often yearning for the intangible functioning as Rothko’s memory, the light and the dark with all their meanings and plausible readings, the vibe, the pulse and the rhythm stemming from the discourse between colors, the alternation between the inside and the outside, the empty and the full, are conversing with the concepts of loss and the potential.

During the exhibition, the artists shall be performing tours for visitors.


Photographic Pairs

Niki Gouzouasi: Photography is a filter artists interject between themselves and the world as well as between themselves and the shot. But this filter is none other than the artist him- or herself and the outcome cannot but depict his or her relation to his or her surroundings and to the medium he or she uses to approach his or her surroundings. Still, seeing as this filtering process is perpetually ongoing, alternating, unpredictable and often contradictory, the outcome is rarely an absolute, clear picture; nevertheless, Niki Gousouasi’s photographic work possesses a surprisingly vigorous presence, offering an astonishingly straightforward, well-defined end result. And anything so persuasive and so rigorous in art is always a cause for respect, if not downright admiration. It is a well known  fact that rigid underlining form in photography is somewhat of a slippery slope. Also, the presence of people moving inside the frame of this form might evoke references to dull, prosaic stereotypes; nevertheless, Niki Gousouasi’s photographed world demonstrates a remarkable degree of coherence, in which the forms enfold buildings, people and shadows in a choreography that transcends the images portrayed. And it is worth noting that this coherence does not falter in light of the artist’s first attempts in the area of color, which does not seem to lead her astray and away from her charming obsessions. In the end, the success of the outcome consists in the fact that the personal filter applied by the photographer accurately, simultaneously, indivisibly and indiscernibly reflects both her vision about photography as well as her outlook on the world.

Tania Papadatou: In the eyes of this artist, the surroundings, the whole world, seems to be nothing but people. Her lens appears to be knowingly constructing her images, but in reality all it does is attest to her curiosity about and interest for the individuals she detects around her. The indisputable control she has over the photographic form does not distance her, not even for a moment, from her collective obsession about the human presence. Her spotlight of interest is constantly focused on people, without emotional excesses or unnecessary display of skills. This collection of people could succumb–as it usually does–either to some particularity of expression that would force the photographer to adopt a personal stance towards them or to a cold-blooded, almost scientific, obsession. But Tania Papadatou avoids both these traps. The people she collects are both distinct individuals and a set of people at the same time. Perfectly individualized cases, but samples of people at the same time. In fact, the artist’s manhunt becomes totally revealing when she decides to step away from the portrayals of people and turn her lens to everyday objects, to homes and trivial scenes of daily life. Then the human presence is underscored by its absence. People are implied as if they have just left the frame or they are about to enter it. Tania Papadatou is quite skilled in using the weapon of eliminating elements to better define and reinforce her shot.