Από τον ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ (ρεπορτάζ στην ESPRESSO)Ο τραγουδιστής Λεωνίδας Παφιλιάρης μιλάει για τα δύο χειρότερα χρόνια της ζωής του όταν κοιμόταν στο δρόμο και έτρωγε στα συσσίτια του δήμου.
Έκανε τραγούδι την εμπειρία του ως... αστέγου! Ο Λεωνίδας Παφιλιάρης, τον οποίο γνωρίσαμε τη δεκαετία του '80 ως ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστή του συγκροτήματος Ριφιφί, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τον τίτλο «Άστεγος κι απόψε» που καταγράφει την περιπέτειά του ως πλανόδιου μουσικού. Τότε που την ημέρα έπαιζε μουσική με την κιθάρα του στους δρόμους της Αθήνας και τα βράδια κοιμόταν σε... χαρτόκουτα.
«Λόγω μιας ιδιότυπης ψυχολογικής πάθησης που έχω, απομακρύνθηκα από τους δικούς μου ανθρώπους και χάλασαν οι σχέσεις μου με όλους και με όλα» εξομολογείται στην Espresso ο Λεωνίδας Παφιλιάρης. «Ήρθα σε οικονομικό αδιέξοδο και έμεινα άστεγος για δύο χρόνια. Πήγαινα στα συσσίτια του δήμου, στο Σεράφειο το μεσημέρι και στην πλατεία Βάθη το βράδυ. Κοιμόμουν λίγο στα χαρτόκουτα το βράδυ, σε γωνίες, όπου έβρισκα...»
Πληγές
Ο γνωστός τραγουδιστής, που μιλάει πρώτη φορά για την περιπέτειά του ως αστέγου στα μέσα της
δεκαετίας του '90, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή που έζησε μέσα σε... χαρτόκουτα και με τα πόδια γεμάτα πληγές από ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα στους αθηναϊκούς δρόμους με την κιθάρα του στο χέρι και χωρίς να έχει κάπου να ακουμπήσει:
«Επειδή τις κρύες νύχτες του χειμώνα δεν ένιωθα ασφάλεια πουθενά, περπατούσα όλη τη νύχτα ατελείωτα, μέχρι να ξημερώσει. Βάδιζα από τη Νέα Ιωνία μέχρι την Ακρόπολη και πάλι πίσω και ξανά... Μετρούσα πληγές στα πόδια μου από το βάδισμα. Τα πρωινά έπαιζα τα τραγούδια μου στον δρόμο, παρέα με την κιθάρα μου. Πολλές φορές έρχονταν αστυνομικοί και με έδιωχναν. Δεν ενοχλούσα, άλλωστε υπάρχει ένας νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προστατεύει τους πλανόδιους μουσικούς. Μόνο που στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται... Δεν ένιωθα επαίτης, ένιωθα ένας πλανόδιος μουσικός. Έστω κι έτσι, παίζοντας τη μουσική και τα τραγούδια μου σε πλατείες, δρόμους και στενά, προσπαθούσα να επιβιώσω...». Εκείνο το διάστημα ο Λεωνίδας είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του στη βυζαντινή μουσική (ήταν στο πέμπτο έτος) κι αυτό τον στενοχωρούσε πολύ. Όμως ο Γολγοθάς που ανέβαινε είχε ακόμα αρκετό... δρόμο μέχρι να έρθει η δική του Ανάσταση, κι όπως μας αποκαλύπτει, η πίστη του στον Χριστό ήταν η ελπίδα του και η παρηγοριά του σε όλα αυτά που περνούσε.
«Όταν είχε καλό καιρό, πήγαινα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, περίμενα υπομονετικά να φύγει όλος ο κόσμος, έβλεπα από ψηλά την Αθήνα και σκεφτόμουν: «Χριστέ μου, με αξιώνεις να μην έχω, όπως κι εσύ δεν είχες, που την κεφαλήν κλίναι». Λαγοκοιμόμουν αργά τη νύχτα και το ξημέρωμα με χαμόγελο για την καινούρια μέρα που ερχόταν ξεκινούσα την περιπλάνηση με την κιθάρα στο χέρι...
Πίστη
Θα πρέπει να πω ότι πρωτεύοντα ρόλο στην εμπειρία μου και τη διαδρομή μου ως αστέγου και πλανόδιου μουσικού έπαιξε η πίστη μου και η ελπίδα που ποτέ δεν έχασα στις δύσκολες στιγμές που βίωσα...»
Τον ρωτάμε ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου στη θέα ενός πλανόδιου καλλιτέχνη αλλά κι ενός αθρώπου που από την εικόνα του αντιλαμβάνεσαι ότι είναι άστεγος.
Ο Λεωνίδας θυμάται ένα περιστατικό που είχε συμβεί με μια κυρία, η οποία κοντοστάθηκε για να τον ακούσει να παίζει με την κιθάρα του και να τραγουδάει ένα κομμάτι. «Κάποια βροχερή μέρα έπαιζα με την κιθάρα μου στον σταθμό του τρένου στο Μοναστηράκι. Μπροστά μου είδα μια κυρία να ατενίζει τη βροχή σκεπτική και άρχισα να παίζω ένα αυτοσχέδιο νέγρικο μπλουζ.
Ύστερα από πέντε λεπτά με πλησίασε, μου έδωσε 5.000 δραχμές και μου είπε: «Δεν ξέρεις πόσο καλό μου έκανες με αυτό που έπαιξες για εμένα σήμερα». Έπαιρνα δύναμη και όποτε είχα χρήματα πήγαινα σε φτηνά ξενοδοχεία για να πλυθώ και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος...
»Θα πρέπει να πω ότι σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου κάποια φορά με φιλοξένησε για λίγο στο σπίτι όπου έμενε ο Έλληνας ρόκερ Λήτης, με τον οποίο άρχισα να παίζω μουσική το 1980 με το συγκρότημα Λήτης+Τρυκ. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Λέω κι εγώ ότι παίζω ροκ... Κι εσύ είσαι άστεγος, στον δρόμο, και παίζεις τα τραγούδια σου. Πάρε την καλή μου την κιθάρα χάρισμα, να έχεις ωραίο ήχο». Τον ευχαρίστησα, δεν ήξερα τι να πω. Μου έδωσε πολύ κουράγιο...»
Βοήθεια
Ύστερα από δύο χρόνια περιπλάνησης ανάμεσα σε χαρτόκουτα και μπαλάντες ο Λεωνίδας Παφιλιάρης ξαναβρίσκει τον εαυτό του με τη βοήθεια της μητέρας του και της αδελφής του, οι οποίες πραγματικά παρενέβησαν δυναμικά για να τον επαναφέρουν στον τρόπο ζωής που είχε πριν.
«Όλα αυτά αποκαταστάθηκαν κάποια στιγμή. Βοηθήθηκα πολύ από τη μητέρα μου Εύα, την αδελφή μου Μαρία και τον γιατρό που με παρακολουθούσε, καθώς μόνος μου, με τη θέλησή μου, πήγα και τον ξαναβρήκα. Ήταν μια φάση της ζωής μου που τελείωσε. Βρήκα πάλι τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και η ζωή μου ξανάγινε όπως ήταν πριν από αυτή την περιπέτεια» τονίζει.
Έκκληση στους καλλιτέχνες για κοινό αγώνα υπέρ των αστέγων
Ο Λεωνίδας μας δίνει τη γνώμη του για το θέμα των αστέγων με τη γλώσσα της καρδιάς του αλλά και «από πρώτο χέρι», αφού έχει βιώσει τη σκληρή εμπειρία: «Πιστεύω ότι οι άστεγοι σήμερα είναι χιλιάδες. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας μέχρι χθες, που μπορεί να κατέρρευσαν οικονομικά κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα. Άνθρωποι που τους γύρισε την πλάτη η ζωή, ίσως και το κοινωνικό τους περιβάλλον. Μικροί, μεγάλοι έως και γέροντες που βλέπουμε καθημερινά και προσπερνώντας τους συνεχίζουμε τον δρόμο μας... Πρέπει να κάνουμε κάτι ουσιαστικότερο γι' αυτούς τους ανθρώπους. Να έχουν τουλάχιστον ένα κρεβάτι, κάπου να κοιμηθούν με σιγουριά. Βέβαια είναι σημαντικό πράγμα τα συσσίτια του δήμου και της Εκκλησιας, αλλά δεν φτάνουν μόνο αυτά».
Ο τραγουδοποιός κάνει έκκληση στους συναδέλφους του να ενωθούν για να προσφέρουν βοήθεια στους νεοαστέγους που αυξάνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. «Πρέπει και οι καλλιτέχνες να ενώσουν τις φωνές και τις μουσικές τους, να ευαισθητοποιήσουν τον απλό κόσμο, να μαζευτούν χρήματα προς αυτό τον σκοπό. Όχι πια άστεγοι στον δρόμο. Ας οργανωθούμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση. Εμείς κοιμόμαστε ήσυχοι στα σπίτια μας, ενώ κάποιοι άλλοι τυλίγονται με μια κουβέρτα στα παγκάκια ή μέσα στα χαρτόκουτα στον δρόμο, μέσα σε τόσους κινδύνους...».
Αυτές τις μέρες ο Λεωνίδας Παφιλιάρης κυκλοφορεί από την ΕΜΣΕ ένα νέο CD με γενικό τίτλο «Άστεγος κι απόψε», το οποίο -εκτός από το ομώνυμο κομμάτι σε στίχους του Μάκη Πολλάκη- περιλαμβάνει και δύο άλλα, εξίσου ψαγμένα τραγούδια σε στίχους του Σαράντη Αλιβιζάτου: Τιτλοφορούνται «Στο καπηλειό του Παύλου» και «Προδομένες Προσδοκίες», και είναι αφιερωμένα στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου και Κατερίνας Γώγου αντίστοιχα. Η μουσική σε όλα τα τραγούδια είναι δική του. Αξίζει να παραθέσουμε μερικούς από τους πραγματικά υπέροχους στίχους του κομματιού «Άστεγος κι απόψε», που αντικατοπτρίζει την εμπειρία του Λεωνίδα Παφιλιάρη ως αστέγου: «Τα χρόνια πέρασαν, άστεγος και μόνος / μια φυσαρμόνικα να κλαίει μόνο για μένα / γνώριμος είναι ο δρόμος και ο κόσμος / κι εγώ βιτρίνα που δεν νοιάζει πια κανέναν».
Από το «Ριφιφί» βρέθηκε στο «Groove 4»
Ο Λεωνίδας Παφιλιάρης ξεκίνησε την καριέρα του ως μπασίστας και τραγουδιστής του θρυλικού ροκ συγκροτήματος Λήτης+Τρυκ. Το 1986 δημιούργησε μαζί με τον Νίκο Κατσιπόδη και τον Δημήτρη Δημητράκα τους Ριφιφί. Ο πρώτος τους δίσκος ανέδειξε τα τραγούδια «Δεν θυμάμαι» και «Χίλιες μπαλάντες», που παίχτηκαν πάρα πολύ στα ραδιόφωνα. Στις αρχές της δεκαετίας '90 ο Λεωνίδας αποχωρεί από το γκρουπ ακολουθώντας προσωπική καριέρα και συμμετέχοντας σε νυχτερινούς χώρους που, όπως λέει, δεν του πολυάρεσαν, κυρίως για το νυχτοκάματο... Στη δεκαετία του 2000 δημιουργεί το συγκρότημα Πύρινα φεγγάρια και κυκλοφορεί τέσσερα προσωπικά άλμπουμ: «Herd», «Χάρτινο κορμί», «Οικογενειακή υπόθεση» και «Οδύσσεια». Το 2011 μαζί με τον Κώστα Αμανατίδη (τύμπανα) και τον Ηλία Αναγνώστου (κιθάρα) δημιουργούν τους Groove 4, ένα συγκρότημα που ο ήχος του είναι επηρεασμένος από το classic rock και το blues. Το βιντεοκλίπ του πρώτου κομματιού του γκρουπ με τίτλο «Broken Dreams» ανέβηκε στο YouTube τον περασμένο Σεπτέμβριο και μέχρι σήμερα έχει περισσότερες από 44.000 προβολές. «Θέλω να ευχαριστήσω τρεις δασκάλους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και μου δίδαξαν την εκκλησιαστική μας μουσική (το πτυχίο μου στη βυζαντινή μουσική το πήρα το 2008): τους κκ Στέφανο Αϊβαλιώτη, Σπύρο Γεωργακόπουλο και Γεώργιο Κουμπανάκη» συμπληρώνει ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου