Θησείον - Ένα θέατρο για τις τέχνεςΟ συγγραφέας δανείζεται τον τίτλο από το νομικό λεξιλόγιο:
Κατάσταση Εξαίρεσης: το δικαίωμα της εξουσίας να αποφασίζει την αναστολή της κανονικότητας που εγγυώνται οι νόμοι και το σύνταγμα μπροστά στον εκάστοτε κίνδυνο πολέμου, επανάστασης, τρομοκρατίας ή οικονομικής κατάρρευσης. Το έργο πραγματεύεται μια κατάσταση που προκύπτει από την αναστολή του κανόνα. Ένας άντρας, μια γυναίκα κι ένα παιδί συμβιώνουν σε ένα προστατευόμενο οικισμό. Έγκλειστοι σε καθεστώς ασφαλείας, τα μέλη μιας θεμελιώδους κοινωνικής δομής γίνονται πόλοι αντιπαράθεσης, πολεμούν το ένα το άλλο. Μέσα από ένα σύστημα παραγωγής φοβικών συνδρόμων που υφίστανται το όριο που χωρίζει τους προνομιούχους από τους μη προνομιούχους γίνεται αδιευκρίνιστο. Μια ιστορία με εικόνες αποκάλυψης που ακροβατούν ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό, στο παρόν και το μέλλον μας ως πολίτες μιας ευρωπαϊκής πόλης τώρα.
Μετάφραση–Σκηνοθεσία: Νίκος Καμόντος
Δραματουργία: Νίκος Φλέσσας
Σκηνικά–Κοστούμια: Λίνα Μότσιου
Σύνθεση Φωτισμού: Λίνος Μεϊτάνης
Μουσική Σύνθεση: Νίκος Βελιώτης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Χαϊκάλη
Παραγωγή: Λυκόφως ΑΜΚΕ
Ο Αντρας: Ηλίας Ζερβός
Η Γυναίκα: Ρηνιώ Κυριαζή
Το Παιδί: Πολυξένη Ακλίδη
Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Goethe Αθηνών
Ο κόσμος του έργου
Ένας κόσμος στον οποίο σύντομα θα φτιάξουν και θάλασσα, για να ακούγονται και κανονικά κύματα, εκτός από τα ηχογραφημένα, είναι μόνο θέμα οικονομικό και άδειας μεταφοράς. Ένας κόσμος στον οποίο μπαίνουν άτομα μέσα από τους υπονόμους ή πέφτουν με αλεξίπτωτα, και συχνά ακούγονται πυροβολισμοί. Ένας κόσμος όπου ο καθένας μπορεί να νοικιάσει σκύλο. Ενας κόσμος στον οποίο μπορούν να εξετάσουν το βιντεοσκοπημένο αρχείο σου των τελευταίων 15 ετών. Ένας κόσμος στον οποίο δεν υπάρχει φράγκο πια, επειδή οι άντρες δεν φέρνουν πια αρκετά λεφτά σπίτι, επειδή ο προϋπολογισμός πάει από το κακό στο χειρότερο. Ένας κόσμος που κανείς δεν πέφτει από το παράθυρο από κατάθλιψη, κανείς δεν φωνάζει στη γυναίκα του, δεν χτυπάει τα παιδιά του, δεν έχει τρελόγερους να σε ρωτούν ασταμάτητα προς τα πού να πάνε.
Ένας κόσμος που δεν σου παίρνει όλη μέρα να τον διασχίσεις, δεν ανησυχείς μη χάσεις το μετρό, αν τυχόν λειτουργεί, μη μείνεις μποτιλιαρισμένος για ώρες μέσα στο αμάξι, δεν είσαι πάντα πιεσμένος από το χρόνο, πάντα αγανακτισμένος.
Έξω από αυτόν τον κόσμο, η αστυνομία πυροβολεί στο ψαχνό, πέφτεις θύμα βιασμού πηγαίνοντας για ψώνια. Ακόμα και τα τηλεοπτικά συνεργεία δεν πηγαίνουν πια εκεί, λογοκρίνονται οι εικόνες, καμία φωτογραφία, τίποτα δεν επιτρέπεται. Έξω από αυτόν τον κόσμο ακούγονται κραυγές τη νύχτα, σειρήνες, φαίνονται φλόγες, η πόλη που σαπίζει σιγά-σιγά. Οι άνθρωποι εκεί, χαμένοι, άσχημοι, γεμάτοι θυμό και απορία, περιφέρονται ανάμεσα σε πίνακες ανακοινώσεων, σε κλειστά νοσοκομεία και σχολεία.
Ο Φαλκ Ρίχτερ για τα κινήματα διαμαρτυρίας και το πολιτικό θέατρο σήμερα
Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή σε όλον τον κόσμο το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας απορρίπτει την υπάρχουσα κατάσταση και επιδιώκει μια άλλου είδους ενημέρωση, προκειμένου καταρχήν να διαμορφώσει τη βάση για την ανακάλυψη διαφορετικών δυνατοτήτων. Και είμαστε μόνο στην αρχή διότι ο σύγχρονος καπιταλισμός λειτουργεί έτσι ώστε να μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι. Οι καπιταλιστικοί συσχετισμοί μοιάζουν να διαμορφώνονται χωρίς υποκείμενο: δεν γνωρίζουμε ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις, δεν είναι οι άνθρωποι που εκλέγουμε, δεν ξέρουμε καν σε ποιον να απευθυνθούμε όταν κάτι δεν μας αρέσει. Είναι λες και δεν υπάρχουν πια δράστες, κι αυτό καθιστά τα πάντα ρευστά και ακατανόητα. Γιʼ αυτό και τελευταία πληθαίνουν οι εκρήξεις οργής: οργή για ένα σύστημα που δεν είναι πια κατανοητό, οργή υπό μορφήν αμόκ που εκτονώνεται με επιθέσεις στα σύμβολα του πολεμοχαρούς καπιταλισμού.
Το θέατρο λοιπόν, είναι ένας τόπος όπου επιτρέπεται η δημιουργικότητα και η επικοινωνία περισσότερο απʼ ό,τι σε ένα εμπορικό κέντρο, σε ένα αεροδρόμιο, ή σε μία τράπεζα. Έτσι, το θέατρο μπορεί να είναι ο τόπος στον οποίο είναι δυνατόν να δουλευτούν τα οράματα για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής – όσο βέβαια οι διευθυντάδες και οι κύριοι δήμαρχοι δεν το μετατρέπουν σε μουσείο ή σε επιχείρηση διασκέδασης κατά το πρότυπο της τηλεόρασης. Επίσης είναι σε θέση να καλλιεργήσει μια διαφορετική αισθητική από αυτήν της τηλεόρασης και της διαφήμισης, να μας κάνει να εστιάσουμε σε διαφορετικά ζητήματα, ζητήματα απαγορευμένα ή απωθημένα. Μέσω των νέων δραματουργών του μπορεί να κατασκευάσει αφηγήσεις που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τη ζωή μας, να επεξεργαστούμε τις εναλλακτικές του υπάρχοντος συστήματος, το οποίο αξιώνει να αποτελεί τη μοναδική και την καλύτερη δυνατότητα.
Όπως είπα και προηγουμένως, πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός πολύ μεγάλου κινήματος, και, για να το πω ευθέως, ενός κινήματος που στρέφεται ενάντια στον υπάρχοντα παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, ενός κινήματος που δεν διαθέτει ακόμα συνταγές και μπορεί να δώσει μόνο περιορισμένες απαντήσεις, αλλά μέσα στο οποίο είναι σημαντικό ο καθένας μας να δει τον εαυτό του ως ένα τμήμα που δίνει ορμή, που μεγαλώνει το δίκτυο, ώσπου να διαμορφωθεί η μεγάλη εικόνα. Και πράγματι, πότε εδώ και πότε εκεί, εμφανίζονται ήδη οι πρώτες άμεσες ιδέες και ενέργειες. Επιπλέον, είμαι πεπεισμένος ότι πρόκειται για το στοίχημα του να εμφανιστεί μια πραγματικά δημιουργική δύναμη μέσα από ένα κίνημα διαμαρτυρίας, να ξεφύγουμε από τη σκέτη αντίδραση στις αδικίες της ζωής, να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε την εναλλακτική δυνατότητα, να μπορέσουμε να την φανταστούμε και να την κάνουμε εφικτή. Κι ετούτη θα ήταν το αντίθετο του υπάρχοντος φαύλου κύκλου: άδικη παγκόσμια τάξη πραγμάτων-αμόκ και τρομοκρατία &# 8211; αντίδραση στην τρομοκρατία διά της κατάργησης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και διά της έντασης των εξοπλισμών – κι άλλη τρομοκρατία – αύξηση της πίεσης στους πολιτικούς αντιπάλους στο εσωτερικό και πόλεμος κατά της τρομοκρατίας – κι άλλη τρομοκρατία κ.λπ., δηλαδή το αντίθετο του φαύλου κύκλου τον οποίο τροφοδοτούν οι κυβερνήσεις των εθνών που ρυθμίζουν την αγορά.
Ο Falk Richter έγραψε το ακόλουθο κείμενο ως αφετηρία για συζήτηση με τους φοιτητές του σεμιναρίου «Πολιτική και θέατρο», του τμήματος
Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ.
Μετάφραση Σοφία Κουσιάντζα
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το έργο του Φαλκ Ρίχτερ το αντιμετώπισα ως αλληγορία• κι εννοώ όχι σαν ένα περιπτωσιακό, απομονωμένο συμβάν, αλλά υπό το πρίσμα μιας γενικευμένης σύγχρονης κατάστασης.
Με τράβηξε η αντίφαση του ίδιου του θέματος–τίτλου «Κατάσταση Εξαίρεσης» που εμπεριέχει την αντιφατικότητα του προσωρινού (εξαίρεση) με το μόνιμο (κατάσταση).
Θεωρώ ότι αυτό ακριβώς είναι ό,τι χαρακτηρίζει την εποχή μας και τον άνθρωπό της. Το δράμα του ανθρώπου παύει να έχει νόημα. Το νόημα και ο ίδιος ο άνθρωπος ανάγονται πια στις καταστάσεις.
Αυτό αποτελεί μια νέα εποχή που η συνείδηση οφείλει να τη διαπιστώσει και να τη διατυπώσει.
Ο Ρίχτερ το επιχειρεί συγκινητικά παρακάμπτοντας τις ατομικές ψυχολογίες και συμπεριφορές, εστιάζοντας σε μια καθολική κατάσταση που μας αφορά όλους.
Νίκος Καμόντος
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Φαλκ Ρίχτερ
Ο Φαλκ Ρίχτερ γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1969 στο Αμβούργο. Αποφοίτησε από τη Σχολή Σκηνοθεσίας του Αμβούργου το 1985. Έκτοτε εργάζεται ως σκηνοθέτης, συγγραφέας, δρματουργός και μεταφραστής. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες απο 25 γλώσσες. Ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει Πίντερ, Τσέρτσιλ, Ρέϊβενχιλ, Σάρα Κέϊν, Μάρτιν Κρίμπ, Γιόν Φόσσε και κλασσικούς όπως Σαίξπιρ, Τσέχωφ και Σίλλερ σε θέατρα όπως Schauspielhaus στη Ζυρίχη, Schaubühne στο Βερολίνο, Toneelgroep στο Άμστερνταμ, Seven Stages Theater της Ατλάντα, Όπερα της Φρανκφούρτης, Εθνικό Θέατρο του Όσλο, Burgtheater και Staatsoper της Βιέννης, Εθνικό Θέατρο των Βρυξελλών, Όπερα του Τόκιο, Φεστιβάλ της Αβινιόν κ.α. Eπίσης, συνεργάστηκε με τη νομπελίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ για τη διασκευή του έργου του Όσκαρ Γουάιλντ «H σοβαρότητα του να είσαι ειλικρινής» που παρουσιάστηκε στο Burgtheater της Βιέννης.
Ο Falk Richter γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1969. Εργάζεται ως σκηνοθέτης, δραματουργός και μεταφραστής στο Schauspielhaus και στην Κρατική Όπερα του Αμβούργου, στο Schauspielhaus στο Ντύσελντορφ, στην Κρατική Όπερα της Βαυαρίας, στην Όπερα της Φρανκφούρτης, στο Εθνικό Θέατρο στο Όσλο, στο Burgtheater της Βιέννης, στο Toneelgroep Theater στο Αμστερντάμ, στο Seven Stages Theater στην Ατλάντα, στις Salzburger Festspiele και στην Nomori Oper στο Τόκυο. Απο το 2000 είναι μόνιμος δραματουργός και σκηνοθέτης στο Schauspielhaus Theater της Ζυρίχης καθώς και στην Schaubühne στο Βερολίνο. Έργα του έχουν μεταφραστεί και παιχτεί σε 15 γλώσσες. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 2000 το έργο του “Ο θεός είναι DJ“ στο Θέατρο Αμόρε από το Θέατρο του Νότου σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Σαπουντζή.
Εχει γράψει τα έργα: Όλα. Μέσα σε μία Νύχτα (1997), Λατρεία – Ιστορίες για μία εικονική γενιά (1997), Ο θεός είναι DJ (1998), Τίποτα δεν πονά (1999), Peace (2000), Electronic city (2002), Η επίθεση (2002), Επτά δευτερόλεπτα/ Στοn θεό που εμπιστευόμαστε (2003), Σαφώς λιγότεροι νεκροί (2004), Κάτω απο πάγο (2004), Ηotel Palestine (2004), Η σύγχιση (2006), Σε Κατάσταση Εξαίρεσης (2007), Trust (2009), My secret garden (2010), Protect me (2010).
Λίγα λόγια για τα θεατρικά έργα του Φαλκ Ρίχτερ
Τα θεατρικά έργα του Ρίχτερ είναι αποτελέσματα της διαλεκτικής σχέσης ενός συγγραφέα και ενός σκηνοθέτη. Χαρακτηρίστηκε συγγραφέας του σήμερα με στόχο την επόμενη μέρα. Επικεντρώνεται στο παρόν και στοχεύει στην επ' αυτοφόρω σύλληψη και θεατροποίηση των νέων κοινωνικών τάσεων και ρευμάτων. Προϊόν αυτής της μεθόδου είναι τα πρώτα του έργα, όπως το God is a dj, στα οποία καταπιάνεται με την επικράτεια των Media και την απόλυτη χειραγώγηση του ατόμου. Ήρωες του, προϊόντα της τεχνολογικής γενιάς, είναι οι φανατικοί οπαδοί της διασημότητας των 15 λεπτών, οι θαυμαστές των reality, των πορνό ταινιών. Τα πρόσωπα του Ρίχτερ, επιταχύνουν προς μία άγνωστη για αυτούς κατεύθυνση, κάτω απο την πίεση της καταναλωτικής υποχρέωσης, της υπερπληροφόρησης και της ανάγκης του έχειν και του φαίνεσθαι. Κατ' αρχάς φαντάζουν ως φουτουριστικές σκιές, σιγά-σιγά όμως μας αποκαλύπτεται η πραγματική τους ταυτότητα, ως πολίτες του μεταμοντέρνου κόσμου.
Αργότερα καθώς η απήχηση του Πίντερ και της Τσέρτσιλ πυκνώνει στη γραφή του, το θέατρο του γίνεται αμιγώς πολιτικό. Τα έργα του “Hotel Palestine“, “Σαφώς λιγότεροι νεκροί“ και “Κάτω απο πάγο” τα οποία ανέβηκαν στη σκηνή της Schaubühne δείχνουν την ανάγκη του να ασχοληθεί με την ολική παντοδυναμία του καπιταλισμού. Κάθε έργο αποτελεί και μία ερώτηση για το σύστημα στο οποίο ζούμε. Ο ίδιος ομολογεί ότι ήθελε πάντα να είναι συγγραφέας όχι για να αναπαρασταίνει το τώρα αλλά αυτό στο οποίο οδηγούμαστε. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς, 11η Σεπτεμβρίου, εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής είναι οι θεματικές που γραπώνεται και υπεραναλύει. Αγγιστρωμένος στην επικαιρότητα καταπιάνεται με τη συγγραφή του “Σε Κατάστασης Εξαίρεσης”. Δικονομικός όρος που αναφέρεται στην αναστολή των κανονικών λειτουργιών της εκτελεστικής, δικαστικής και νομοθετικής εξουσίας. Ο Ρίχτερ εδώ πετυχαίνει να μετατρέψει έναν όρο του διεθνούς δικαίου σε θεατρική στιχομυθία μιας μικρής κοινωνικής ομάδας (Άνδρας-Γυναίκα-Παιδί). Το σχόλιο του συγγραφέα εδώ ταυτίζεται με του Ανγκάμπεν στο ομότιτλο βιβλίο του τελευταίου. Πρόκειται για την απομυθοποίηση της φαινομενικής προσωρινότητας του όρου καθώς η “Κατάσταση Εξαίρεσης” τείνει να εγκαθιδρυθεί ως το μονιμότερο πολίτευμα ανά τον κόσμο.
Λίγα λόγια για τους συντελεστές
Νίκος Καμόντος (σκηνοθεσία)
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2001.
Συνεργάστηκε με το θίασο «Ανέμη» και τη σκηνοθέτη Μαρία-Λουΐζα Παπαδοπούλου στις παραστάσεις «Το νησί των σκλάβων» του Μαριβώ και «Οικογενειακές Ιστορίες» της Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου-Κοζάνης στο έργο «Οι Ηλίθιοι» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Ν. Αρμάου, και στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο έργο «Ο Τελευταίος Πειρασμός» του Ν. Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες "Από την άκρη της πόλης" σκην. Κων. Γιάνναρη, υποψήφιος για βʼ ανδρικού ρόλου Φεστιβάλ Θεσσαλινίκης 1998, στο "Πάντα χθες βράδυ" σκην. Νάνσυ Μπινιαδάκη.
Το 2004 βρέθηκε στο Βερολίνο όπου και συνεργάστηκε ως guest με την ομάδα Sasha Waltz and Guests σε χορογραφία Iztok Kovac στην παραγωγή "Dialogues 04", καθώς και στο θέατρο Hebbel am Ufer στη σόλο performance "Χ-Wohnung" σε σκηνοθεσία Kristof Warlikofski.
Συνέχισε στη Βιέννη με το Tanz Atelier στην παραγωγή "Landbodyscape II" και στο Βερολίνο όπου χορογράφησε στην παράσταση "Die 9 lügen der Lady Macbeth", χόρεψε με την ομάδα Toula Limnaios Co στην παράσταση "Life is Perfect", με το studio LaborGras στην παράσταση "Impro Concert\Impro on Stage". Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με την ομάδα "ad-Lib Dances" της Κατερίνας Παπαγεωργίου στο Βερολίνο ως χορευτής και δραματουργός, στις παραγωγές: "Lang", "So many Gens Dark", "Oh Deep Sea! Corpus I" καθώς και για τη solo performance "Αυτό που γδέρνει το τζάμι από τη μέσα πλευρά". Η παράσταση "Σε Κατάσταση Εξαίρεσης" είναι η πρώτη του σκηνοθεσία.
Πολυξένη Ακλίδη (ηθοποιός)
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το 2004. Εχει σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Manchester Metropolitan & University of Manchester και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Devised Theatre με υποτροφια του Ι.Κ.Υ στο Dartington College of Arts, στην Αγγλία.
Έχει παίξει στις παραστάσεις «Ορέστης» του Ευριπίδη σε σκην. Γιάννη Χουβαρδά και «Ζορμπάς, Η Αληθινή Ιστορία» του Ν. Καζαντζάκη σε διασκευή και σκην. C. Grauzini στο Εθνικό θέατρο, «Locus Solus» της Σοζίτας Γκουντούνα στα Shunt Vaults στο Λονδίνο, Βρυκόλακες του H.Ibsen σε σκην Ε. Λυγίζου στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Το Τυφλό Σημείο» του Γ.Μαυριτσάκη σε σκην. Μ. Φριτζήλα στο Θέατρο Πορεία (Έπαινος βραβείου Κουν, υποκριτικής αʼ γυναικείου ρόλου σε νεοελληνικό έργο), «Μητέρα Σιωπή» του Θεατρικού Οργανισμού Πυρήνας σε σκην. Λεονάρδου Μπατή, «Δάφνις και Χλόη» του Λόγγου σε σκην. Cezaris Grauzinis στο Θέατρο Πορεία, «Η σταχτοπούτα» σε σκην. Κ. Ρουγγέρη από την Εταιρεία Πολιτισμός και Επικοινωνία, «Η κυρία με τη στρυχνίνη» του Γιάννη Χρήστου σε σκην. Α. Ευκλείδη στο Κρατικό Ωδείο Θεσ/νίκης, «Το αηδόνι και ο Αυτοκράτορας» του Χ. Κ. Άντερσεν σε σκην. Ε. Θεοδώρου στο Κ.Θ.Β.Ε., «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκην. Μόνας Κιτσοπούλου στο Στούντιο Παράθλαση και στις μουσικές παραστάσεις «Αδέσποτες Σκύλε ς, Το Βαλς Των Βρώμικων Δρόμων», «MISSPENT» του Γιάννη Αγγελόπουλου (Τραγούδι).
Ηλίας Ζερβός (ηθοποιός)
Γεννήθηκε το 1956 στην Κωνσταντινούπολη. Πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ, αποφοίτησε το 1982 από τη Δραματική Σχολή Βεάκη.
Εχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως Σ. Ευαγγελάτος, Γ. Χουβαρδάς, Ρ. Πατεράκη, Κ. Τσιάνος, Α. Βουτσινάς, Β. Αρδίτης, Λ. Βογιατζής, Μ. Βολανάκης, Σ. Φασουλής, Κ. Αποστόλου, Ν. Περέλης, Β.Χινκλ, Κ. Κιμούλης, Α. Καφετζόπουλος, Γ. Μιχαλακόπουλος, Γ. Μανουσάκης, Ι. Μιχαηλίδης, R. Viktiouk, Σ. Βαρδάκης, Β. Μυριανθόπουλος, Ν. Αρμάος, Β. Παπαβασιλείου, Θ. Μουμουλίδης, Ν. Καμόντος και θέατρα όπως Αμφιθέατρο, Κ.Θ.Β.Ε., Ελεύθερη Σκηνή, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, Θέατρο Οδού Κυκλάδων, Θέατρο Πόρτα, Θέατρο Αμιράλ, Θέατρο Παρκ, Θέατρο Βρετάνια, Θέατρο Τζένη Καρέζη, Θέατρο Βέμπο, Studio Ιλίσια, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου, Θέατρο Επί Κολωνώ, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, Εθνικό Θέατρο.
Έχει παίξει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Ρηνιώ Κυριαζή (ηθοποιός)
Γεννήθηκε στα Γιάννενα. Είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου και του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Έχει σπουδάσει συστηματικά τη μέθοδο φωνής της Μίρκας Γεμεντζάκη, τη μέθοδο freeing the natural voice της Kristin Linklater στο Columbia University of New York και τη μέθοδο του Roy Hart με τον Jonathan Hart στο NewYorkUniversity και στο Roy Hart Centre. Διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης ʽΑρχήʼ της Νέλλης Καρρά. Έχει σκηνοθετήσει σε συνεργασία με τον Ορέστη Τάτση ʽΤα μάγια της πεταλούδαςʼ του Φεδερίκο Γαρθία Λόρκα για το Δη.Πε.Θε. Ιωαννίνων, καλοκαίρι 2011. Έχει πραγματοποιήσει τη φωνητική διδασκαλία στην παράσταση ʽΠέρσεςʼ του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Dimiter Gotscheff , Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρος 2009 και σε σειρά παραστάσεων στο Απλό θέατρο του Αντώνη Αντύπα και στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους σκηνοθέτες Dimiter Gotshceff, Λευτέρη Βογιατζή, Γιάννη Χουβαρδά, Θοδωρή Γκόνη, Αύρα Σιδηροπούλου, Νίκο Καμόντο, Νίκο Χατζηπαπά, Άννα Συνοδινού, Ρεγγίνα Καπετανάκη, Ελένη Γεωργοπούλου και με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Έχει παρουσιάσει την παράσταση ʽΦεύγουσα κόρηʼ σε σκηνοθεσία Μίρκας Γεμεντζάκη, βασισμένη στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ʽΜια ψυχήʼ και στη μελέτη, έρευνα και καταγραφή που έχει πραγματοποιήσει πάνω σε παραμύθια, νανουρίσματα και μοιρολόγια της Ηπείρου. Για την παράσταση αυτή ήταν προτεινόμενη για το βραβείο Μελίνας Μερκούρη 2006.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στην ταινία του Τώνη Λυκουρέση ʽΣκλάβοι στα δεσμά τουςʼ.
Πληροφορίες:
ΠΕΡΙΟΧΗ
Θησείον – Ένα θέατρο για τις τέχνες
Τουρναβίτου 7
Θησείο
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 3255444
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
8 Οκτωβρίου – 21 Οκτωβρίου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 21.15
Ticket Services
Πανεπιστημίου 39 (εντός Στοάς Πεσμαζόγλου)
Τηλεφωνική αγορά: 210 7234567
Online: www.ticketservices.gr
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό: 15 ευρώ
Φοιτητικό: 12 ευρώ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
105ʼ (χωρίς διάλειμμα)
SITES
www.highway.gr
www.lykofos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου