ΑΝΘΡΩ...ΠΟΙΑ! Υπάρχει στις μέρες μας;

Ζούμε σε μια πόλη που σφύζει από ζωή και μιζέρια ταυτόχρονα ενώ είμαστε ανίκανοι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν πραγματικά ανάγκη. 

Πηγαίνοντας συχνά στο κέντρο βλέπω ανθρώπους να ζητιανεύουν,άστεγους να κοιμούνται κι εμείς να τους προσπερνάμε σα να μην υπάρχουν μπροστά μας. 

Γυρίζω σπίτι και με καταβάλει μια θλίψη και οργή που δεν μπορώ να τους βοηθήσω. 

Νιώθω ότι ανήκω σε όλο αυτό το πλήθος που απλώς δεν κάνει τίποτα απολύτως και αυτό με εξοργίζει. 

Γεννιούνται μέσα μου αναπάντητα ερωτηματικά για το πως θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι,πως θα ανταπεξέλθουν σε όλη αυτή τη τραγική κατάσταση της πόλης που δεν βλέπω έστω έναν άνθρωπο να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον και να κάνει κάτι σπουδαίο.

Θύμωσα με τον εαυτό μου κι έβαλα πείσμα να ψαχτώ και να βοηθήσω όσο μπορώ κι όπως μπορώ. Κι επειδή οι σοφοί μας δάσκαλοι έλεγαν "Όποιος θέλει πραγματικά να βρει κάτι το βρίσκει στο δρόμο του!"...έτσι κι εγώ αποφάσισα να βρω μια ομάδα αλληλεγγύης και να προσφέρω με τον τρόπο μου. 

Συμμετέχοντας σε μια τέτοια δράση είδα πόσο άξιο είναι να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό σε έναν άνθρωπο που ζει ολομόναχος στους δρόμους. 

Βλέπω ανθρώπους με μάτια λυπημένα που προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους πίσω από ένα χαμόγελο. 

Όμως κάθε φορά που τους συναντώ παίρνω δύναμη από αυτούς κι εκείνοι κουράγιο από εμένα. Είναι πολύ περίεργο για να το εξηγήσεις όλο αυτό αλλά συγχρόνως πολύ δυνατό για να το ζήσεις! 

Θυμάμαι ανθρώπους να με περιμένουν τις Κυριακές σε μια γωνιά και να καρτερούν την παρουσία σου. 

Κι αυτό γιατί εκτιμούν αυτό που τους δίνεις...αφού ξέρουν πως το δίνεις με τη ψυχή σου. 

Ο παππούς μου από μικρή μου'λεγε ιστορίες διάφορες κι εγώ καθόμουν με τις ώρες να τον ακούω να λέει : "Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια...μα όταν δίνεις γεμίζει η ψυχή!" 

Πόσο αληθινό σε μια απλή φράση γεμάτη από νόημα!!! Λόγια μεστά αλλά προπαντός επίκαιρα. 

Πριν λίγο καιρό γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο γεροντάκο. Τον έβλεπα που πηγαινοερχόταν στις συναντήσεις μας, καθόταν σε μια γωνίτσα χωρίς να ενοχλεί κανέναν κι αν περίσσευε φαγητό έπαιρνε μόνος του,αν πάλι δεν έμενε φαΐ χαμογελούσε και μας έλεγε " δε πειράζει, εσείς να είστε καλά παιδιά μου"... 

Έμεινα για πολλές μέρες προβληματισμενη μέχρι να τον ξανασυναντήσω. 

Στο επόμενο μας μαγείρεμα περίμενα να τον δω και να του δώσω ένα πιάτο φαγητό. 

Καθώς μοίραζα στα άτομα που ήταν εκεί ξαφνικά τον βλέπω να'ναι πίσω από ένα δέντρο. Μόλις με είδε χαμογέλασε και πλησιάζοντας τον μου λέει " Αυτό που κάνεις είναι χάρισμα, είναι ευλογία και εύχομαι να συνεχίσεις να μας δίνεις δύναμη με το χαμόγελο σου και τροφή για σκέψη στη συνείδηση μας. 

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι ας μας δείχνουν πάντα κάτι διαφορετικό!" 

Αυτά τα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του ήταν τα πιο σημαντικά μαθήματα για τον εαυτό μου. Φεύγοντας με ευχαρίστησε που τον άκουσα και βεβαιώθηκε ότι θα κάνω πράξη τα όσα μου είπε ο ίδιος. 

Ήθελα να κλάψω από συγκίνηση. 

Εκεί κατάλαβα ότι η ζωή μας είναι τόσο μικρή. 

Είμαστε εδώ για να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και για να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας,γιατί αύριο μεθαύριο μπορεί να βρεθούμε στη θέση τους.


Επιμέλεια άρθρου 

• Άννα Συργιάννη